Af hverju erum við safnarar?
Þegar maður heimsækir vinnustofu Hrafnhildar fær maður það á tilfinninguna að hún sanki að sér endalausu dóti af áfergju til að geyma. Við fyrstu sýn virðist söfnunarárátta hennar handahófskennd og jaðrar við, að hennar eigin sögn, „söfnunarblæti.” Ef hún er safnari, þá er hún sér á báti sem slík, safnari með sérhæfingu. Plastpokar, tyvek, klósett-pappírsstatíf og gervihár virðast tilviljanakennt úrval af hlutum, en eru í raun nýttir í ákveðnum tilgangi. Fyrir Hrafnhildi er söfnunin stór hluti af hennar myndlist, fyrsta skrefið í rannsókn á sambandi mannsins við umhverfi sitt, útlitsskynjun og sjálfan sig.
Hrafnhildur hefur næmt auga fyrir undarlegum munum og hversdagslegum hlutum sem hún teflir saman og ruglar okkur í rýminu þegar kemur að almennum viðurkenndum fegurðargildum. Hvar víkur fallega veggskreytingin fyrir yfirgengilegu loðnu strýi. Ef maður getur ekki í fljótu bragði séð mun á lífrænu efni og gerviefni, skiptir það þá máli? Hvernig tengjum við sjálfsímynd okkar við útlit almennt? Ekkert nægir nema ofgnótt, sem gerir það að verkum að allt verður hálf fáránlegt einsog myndlistakonan sé að gera gys að okkur, en sem betur fer erum við meðvituð um brandarann því flest eigum við sömu hversdagslegu hlutina og birtast í verkunum og getum því tekið þátt í gríninu þegar hún notar sinn sérviskulega húmor til að skapa sinn undarlega myndheim.
Á meðan á þessum könnunarleiðangri stendur, handan við kunnuleg búsáhöld og inní umbreytt ástand efnis í dularfullum hraunlaga formum, biður Hrafnhildur áhorfandann að velta fyrir sér hversu miklar breytingar geta átt sér stað bæði bókstaflega- með því að bræða hlut þangað til þeir verða óþekkjanlegir- og einnig huglægt þegar einhverjum hlut er einfaldlega kippt útúr sínu venjulega samhengi og honum umbreytt í eitthvað sem lætur okkur efast um upprunalegt gildi þeirra. Útkoman er litríkt samtal efnis,og forms sem vekur okkur til umhugsunar um sjónrænar forsendur þess sem fyrir augu ber og þegar lúmskur húmor seytlar í gegn fer ekki milli mála að hér eru verk Hrafnhildar á ferð.
////
Why Do We Collect Things?
If one were to visit Shoplifter’s studio, one might get the impression that she is a manic finder and keeper of things, the act of amassing seemingly-disparate objects what she might call her “hoarding.” But, if she is a hoarder, she is of a certain sort: the kind of hoarder who specializes. Plastic bags, tyvek, toilet paper stands and synthetic hair may seem randomly chosen, but they are purposefully put to use. For Shoppy, collecting is part of her process, the first step in how she addresses our relationships with our surroundings, perceived appearances, and ourselve.
Shoplifter has an eye for the bizarre and the domestic, and interplays them so that we are left with complicated questions about the definition of beauty. Where does a pleasing wall hanging end and overwrought furriness begin? If you cannot tell by looking, does the different between natural and synthetic matter? How are our identities connected to ways in which we affiliate with certain appearances? Excess abounds, making things look slightly absurd as if she is making fun of us, but the good news is that we are in on the joke; we all own many of the things she uses in her work, and we can play along as she uses her distinct sense of humor to create this strange world.
As she extends her investigation further, beyond household objects one can recognize, into mysterious lava-like forms of reworked materials, Shoplifter asks the viewer to notice how much something can be changed, both literally—through melting an object into something unrecognizable— and figuratively, by removing found objects from their context and confusing us with what they are meant to be. The result is a colorful conversation between material and form that asks us to reconsider visual assumptions, with a twisted humor that makes it undoubtedly the work of Shoplifter.
Jess Van Nostrand
Assistant Director of Adult Public Programs, Museum of Modern Art
Founder, The Project Room